Onthulling beeltenis Sophie Redmond
18 september de 65ste sterfdag van Sophie Redmond. Aan het Sophie Redmondplein in Amsterdam Zuidoost, Bijlmer werd vandaag een foto met tekst van haar onthuld. Sophie heeft hier in Zuidoost maar ook in Suriname vele volgers gekregen die opkomen voor de emancipatie van de vrouw. Tanja Jadnanansing benoemde hoe belangrijk is het om gezichten toe te voegen aan mensen waar mensen zich in Zuidoost mee kunnen identificeren. Zodat de jeugd van nu ook kunnen bedenken "ja dat kan ik ook worden".
Sophie Redmond werd geboren te Paramaribo als dochter van de onderwijzer Philippus Josef Redmond (1886-1956) en Adolfina Magdalena Herkul (1886-1938). Op 13-jarige leeftijd wilde Sophie graag vioolles van meneer J. Bueno de Mesquita en dat kreeg zij tot zijn overlijden. Sophie vormde met een vriendin en haar broer een muzikaal trio. Ze speelde later het liefst met gesloten gordijnen, want, zoals zij zelf zei 'Het is geen gezicht voor de mensen: zo'n dikke vrouw met zo'n kleine viool'. Na de lagere school en de MULO met HBS met goed gevolg te hebben doorlopen, wilde ze in 1925 ingeschreven worden op de Geneeskundige School. Haar vader raadde het haar af; onderwijzeres worden was in die tijd voor een zwarte vrouw het hoogst haalbare. De directeur van de school weigerde haar aanvankelijk in te schrijven. Maar Redmond zette door, en ondanks alle discriminatie die zij tijdens haar studie ondervond studeerde ze in 1935 af, als eerste Creoolse vrouw.
Vervolgens vestigde Redmond zich als particulier huisarts in Paramaribo. Ze behandelde arme patiƫnten dikwijls gratis, en gaf ook adviezen over huwelijksproblemen en financiƫle problemen. Aanvankelijk deed ze dat alleen in haar artsenpraktijk, maar later ook via radiopraatjes in het Sranantongo onder de titel Datra mi wan aksi joe wan sani (Dokter mag ik u wat vragen?). Ze gaf tevens medische lessen aan boslandevangelisten.
Na de Tweede Wereldoorlog werd Redmond ook politiek actief. In 1948 speelde ze een rol in het volkstoneelstuk Misi Jana e go na stembus (Miss Jana gaat naar de stembus). Of ze aan dit toneelstuk, dat op kluchtige wijze in het Sranantongo voorlichting gaf over de Algemene verkiezingen van 1948, ook heeft meegeschreven is niet zeker. Van het volgende toneelstuk Grontapoe na asi tere (De wereld is een paardenstaart) uit 1950 staat vast dat ze het samen met onderwijzeres Paula Velder schreef.[1https://nl.wikipedia.org/wiki/Thalia_(Paramaribo)" style="text-decoration: none; color: rgb(11, 0, 128); background: none;" title="Thalia (Paramaribo)">Toneelgroep Thalia als actrice de rol van dienstmaagd in het toneelstuk 'De wereld heeft geen wachtkamer' van Maurits Dekker.[2https://nl.wikipedia.org/wiki/Koto_(kledingstuk)" class="mw-redirect" style="text-decoration: none; color: rgb(11, 0, 128); background: none;" title="Koto (kledingstuk)">koto, weigerde importvoedsel te eten, en streefde naar wetenschappelijk onderzoek naar de werking van Surinaamse kruiden.
In 1950 deed ze mee aan de verkiezingen als onafhankelijk kandidaat, maar ze haalde geen zetel. Sophie Redmond overleed op 48-jarige leeftijd in 's Landshospitaal te Paramaribo, nadat ze eerder die dag plotseling onwel was geworden tijdens een vergadering.
Redmond was sinds 1941 gehuwd met Louis Emile Monkau (1906-2007). Het echtpaar had geen kinderen.
Na haar dood werd onder meer een straat in haar geboortestad naar haar genoemd, en in het Academisch Ziekenhuis van Paramaribo staat een borstbeeld van haar gemaakt door Jo Rens. Een stichting zette haar werkzaamheden voort van 1985 tot 1992, gevolgd door een andere stichting die haar onder de aandacht brengt sinds 2013.